BİR BEN Mİ BECEREMİYORUM ?

Negatif insanlardan çekmedim Polyannacılardan çektiğim kadar… Siz; “Bir ben mi beceremiyorum?” hissi nasıldır? Bilir misiniz? Özellikle ilk tanı aldığım zamanları düşününce diyebileceğim tek şey; çok zor günlerdi, hala çok zor! Sanki kanser mutluluk veren bir şeymiş gibi bakıyorum; herkes şükür halinde, güçlü ve mutlu, kanserle barışık ve hastalığını hayatına entegre edebilmiş durumda… Bu inanılması güç ütopyanın bende oluşturduğu duygu  yetersizlik hissinden başka bir şey değil!

Herkesin yapabildiğini ben yapamıyormuşum gibi hissediyordum. Bir ben miydim bu kadar güçsüz olan? Bir aciz ben miydim? Sonra sonra anladım her şey bir oyundan ibaret… Ekrana gülümseyen, “kanser değil ben güçlüyüm” diyen o kız yatağına yatınca “Neden ben?” diye hıçkırıklara boğuluyor. Anladım ki, sadece onun acıyı absorbe etme şekli farklı. Yoksa acı aynı acı! Bu onun için belki bir başkaldırış, belki de acıya direnme şekli ama sunduğu hayat asla onun gerçeği değil! İnanmıyorum ama yanlış da bulmuyorum. Bir şekilde kendini kandırabilmesi, kendi yarattığı sebeplerle hayata tutunabilmesi olağanüstü bir durum. Müthiş bir güç göstergesi. Yanlış olan aynı direnci tüm kanser hastalarından bekliyor olmak. Oysa ben benim! İnsanlar  kendi elleriyle yarattığı ve yine kendi elleriyle düzeltebileceği küçük meseleler için bile çözüm üretemiyorken kimse bana üzgün ve stresli olmayı çok görmemeliydi. Daha hastalığımı ilk öğrendiğim anda bana; “Sakın ağlama, bu senin imtihanın! İmtihanına sahip çık!” diyenlere hala çok kırgınım. Bana o gün nasihat edenler kendi küçük meselelerini halledemeyip ortalığı velveleye verdiler. Yani dostum başına gelmeyince anlamıyorsun, büyük konuşmamak gerek!  4 şubat dünya kanser günü