Bugün hastanede çok ağladım.
Çok uzun süredir sanırım bu son dozun stresini yaşıyormuşum da haberim yokmuş. Beni öyle görünce yaşlı tatlı bir teyze karşı koltuktan kalkıp, yanıma oturdu. – Bak ben kanserim yine de ağlamıyorum, sana n’oluyor? dedi.
– Ben de kanserim!
dedim.
-Ama benim şu organımın yarısı alındı
dedi.
– Benim o organımın tamamı alındı
dedim. 
Sustu.
Ahhh şaşkın teyzem kanser olmasam benim kemoterapi ünitesinde ne işim var?
Sonra bana dönüp; “Bak kızım! Allah çok büyük, sen çok gençsin, sakın ağlama, iyileşeceksin!” deyip gitti.
Peşinden eşi geldi ve teyze için dedi ki; “Söyleyene de bak, kanserim diye evde kendini yerlere atıyor”
Kısa bir sessizlik anı yaşadık peşinden gürültülü bir kahkaha koptu. Gerisini tahmin edebilirsiniz. Bu da böyle bir anımdı. 11.05.2018
Bunu beğen:
Beğen Yükleniyor...
Merhaba bende sizin gibi aynı hastalıkla mücadele ediyorum inşaallah siz atlattınız ben yolun başındayım henüz. Kemoterapi alırken kaşlarınız dökülmedi mi. Şu sıralar bunun stresini yaşamaktayım.
BeğenLiked by 1 kişi
Cok gecmis olsun. dokulmez mi? Dokuldu. Ustelik ben hastalıgımı yakın cevremden de saklıyordum. Surekli gunes gozluklerinin arkasına saklanıyordum. Psikolojim yerlerdeydi. Sizin icin o gunleri anlatan bir yazı yazacagım. Lutfen takipte kalın. Size iyi gelecegini dusunuyorum.
BeğenBeğen
Cok ozur dilerim simdi gordum mesajınızı. Maalesef hepsi dokuldu ama guzel haber tedavi biter bitmez cıktılar. Hatta saclarım cok hızlı uzadı, hayret ettim. Ben bu sureci gunes gozluguyle gecirdim. kimse ne olup bittigini anlamadı. Hala daha komsularım hastalıgımı bilmez. Bilmemeleri bana hem ozgurluk saglıyor hem de bu sekilde daha iyi hissediyorum.
BeğenBeğen